నా దృక్పథం నుండి స్త్రీమూర్తి!...1
(ఇది ఆడవాళ్ళ సానుభూతిని సంపాదించడం కోసమో, పురుషుల్ని బాధ పెట్టడం కోసమో ఉద్దేశించిన వ్యాసం కాదు. మానవజాతి చరిత్రలో నేను చూసిన, నాకు అన్పించిన ఒక సత్యాన్ని ఇక్కడ ఆవిష్కరిస్తున్నాను. అభిప్రాయ భేదాలుంటే నిర్మాణాత్మకమైన విమర్శ చేయమని పఠితల్ని కోరుతున్నాను)
నా దృక్పథం నుండి స్త్రీమూర్తి
మౌలికంగా ప్రపంచంలో వున్నది మానవజాతి ఒక్కటే. స్త్రీజాతి, పురుషజాతి అంటూ విడివిడిగా లేవు. కాకుంటే స్త్రీలనైనా, పురుషులనైనా ఒక సమూహంలా చెప్పుకోవాల్సివచ్చినప్పుడు మనం స్త్రీ జాతనో, పురుషజాతనో చెప్పుకోవడం అనవాయితీ అయింది.
ఇక సువర్చల, నూర్జహాన్, డయానా యిలా విడి విడి స్త్రీల గురించి కాకుండా ప్రపంచ స్త్రీ అంటే విశ్వజనీన స్త్రీ నిస్సందేహంగా లింగ వివక్షకూ, అణిచివేతకూ గురైంది ప్రకృతి పరంగా చెప్పాలంటే ఆమెకి పెద్ద అన్యాయమే జరిగింది. ఇంతకుముందు నేను ఇదే బ్లాగులో రాసిన “ఇంటిపేరు పురుషుడిదే-ప్రకృతి న్యాయం” టపాలో వలెనే పురుషుడికి ప్రకృతి పరంగా లభించిన ఇంటిపేరుని సాంఘిక, ఆర్థిక పరమైన విషయాలకు అన్వయించి (ఇది నా ఊహ మాత్రమే) ఆమెకు ఆస్తిహక్కు లేకుండా చేయడం మూలంగా స్త్రీకి చరిత్రలో దారుణమైన ద్రోహం జరిగిందన్నది నిర్వివాదాంశం. ఇక స్త్రీమూర్తికి ప్రకృతి పరంగా లభించిన మరో వరం మరియూ శాపం గర్భం. గర్భం ధరించడం మూలంగా ఆమె పురుషుడితో లైంగిక సంబంధం పెట్టుకున్న విషయం ప్రపంచానికి వెల్లడవుతుంది. ఆ కారణంగా ఆమె కొన్ని అంక్షలకి, కట్టుబాట్లకి గురైంది. అలాగే ఋతుక్రమం. ఇది కూడా ఆమె పాలిట శాపంలా పరిణమించింది. ఈ బాధలన్నీ పురుషుడికి లేవు. ఇదే, సరిగ్గా ఇక్కడే పురుషుడి చేతికి వజ్రాయుధం లభించింది. స్త్రీకి రౌరవ నరకమూ సంప్రాప్తమయింది. ఆపైన, పరిణామంలో ఏర్పడిన సతీసహగమనాలు మొదలుకుని ఇనుప కచ్చడాలూ, గృహనిర్భంధాలూ, ఆచారం కట్టుబాట్ల పేరిట భర్త చనిపోయిన స్త్రీ గుండు గీయించుకుని, తెల్లబట్టలు ధరించి శరీర కోర్కెలు చంపుకోవడం వరకూ జరిగిన నానా విధాల దురాచారాలూ మనకి తెలీనివి కావు. కడకి యివన్నీ మానవత్వానికే కళంకంలా, తీరని మచ్చలా పరిణమించాయి.
మొన్న ఒక పురుష బ్లాగరు ఒక సందర్భంలో అన్నారు. ఇలా స్త్రీ, పురుషులు ఒకరితో ఒకరు “సంబంధం పెట్టుకుని పరస్పరం ద్వేషించుకోవడం కంటే ఆడవాళ్ళు మగవాళ్ళ సహచర్యం పూర్తిగా వదులుకోండి. ఆలాగే మగవాళ్ళు కూడా ఆడవాళ్ళ సహచర్యం పూర్తిగా వదులుకోండి” అని. ఏదో ఆవేశంలోనో, ఆవేదనలోనో ఆయన అన్నారే గానీ, అది అసంబద్ధమైన మాట. అదే జరిగితే మానవజాతి మనుగడకే ముప్పు వాటిల్లుతుందన్నది జగమెరిగిన వాస్తవం!
మళ్ళీ ఆయనే, “ఆడవాళ్ళకి ఏడవడం చేతనయితే, మగాళ్ళకి కోపం తెచ్చుకోవడం చేతనవుతుంద”న్నారు. ఇది కోపం, అలక, ఏడ్పు లాంటి మనో వుద్రేకాల స్వరూపం గురించి తెలీక అన్నమాటగా నేను భావిస్తున్నాను. అలక, ఏడ్పు అసహాయత లోంచి జన్మిస్తాయి. కోపం అనబడేది ఆధిక్యతలోంచి పుట్టింది.
ఉదాహరణకి ఒక పురుష ఉద్యోగి వున్నాడనుకుందాం. అతడి పై అధికారి(ణి) ఒక స్త్రీ ఉద్యోగిని అనుకుందాం. పై అధికారిణి అంటే మామూలు సాదా సీదా పై అధికారిణి కాదు. అతడి ‘అపాయింటింగ్ అథారిటీ’ ప్లస్ ‘డిస్ మిస్సల్ అథారిటీ’ కూడా అమే అనుకుందాం. అటువంటి లేడీ బాస్ తన తప్పే అయినా, అకారణంగానే అయినా సదరు పురుష ఉద్యోగిని తీవ్రంగా దూషించిందనుకుందాం. అప్పుడు ఆ పురుష వుద్యోగి నేను పురుషుడ్నిగదా అని ఆమెపై కోపగించుకుని ఉద్యోగం వూడగొట్టుకుంటాడా. లేక అలిగి మాట్లాడకుండా ఊరుకుంటాడా. నేనైతే అలగుతాడనే అనుకుంటా (ఒకవేళ ఏడ్వలేక పోయినా). కనుక అలక, ఏడ్పు లాంటివి అసహాయతకి చిహ్నాలు. అలాగే కోపం ఆధిక్యతకి చిహ్నం. ప్రకృతి, ఆర్థిక, సామాజిక పరమైన కారణాల వల్ల స్త్రీ అసహాయురాలైంది. తన నిరసన తెలియజేయడానికి అలకనూ, ఏడ్పునూ ఆశ్రయించింది. అలాగే పురుషుడు ఆగ్రహించడమూ జరుగుతూ వస్తున్నది.
(సశేషం)
నా దృక్పథం నుండి స్త్రీమూర్తి
మౌలికంగా ప్రపంచంలో వున్నది మానవజాతి ఒక్కటే. స్త్రీజాతి, పురుషజాతి అంటూ విడివిడిగా లేవు. కాకుంటే స్త్రీలనైనా, పురుషులనైనా ఒక సమూహంలా చెప్పుకోవాల్సివచ్చినప్పుడు మనం స్త్రీ జాతనో, పురుషజాతనో చెప్పుకోవడం అనవాయితీ అయింది.
ఇక సువర్చల, నూర్జహాన్, డయానా యిలా విడి విడి స్త్రీల గురించి కాకుండా ప్రపంచ స్త్రీ అంటే విశ్వజనీన స్త్రీ నిస్సందేహంగా లింగ వివక్షకూ, అణిచివేతకూ గురైంది ప్రకృతి పరంగా చెప్పాలంటే ఆమెకి పెద్ద అన్యాయమే జరిగింది. ఇంతకుముందు నేను ఇదే బ్లాగులో రాసిన “ఇంటిపేరు పురుషుడిదే-ప్రకృతి న్యాయం” టపాలో వలెనే పురుషుడికి ప్రకృతి పరంగా లభించిన ఇంటిపేరుని సాంఘిక, ఆర్థిక పరమైన విషయాలకు అన్వయించి (ఇది నా ఊహ మాత్రమే) ఆమెకు ఆస్తిహక్కు లేకుండా చేయడం మూలంగా స్త్రీకి చరిత్రలో దారుణమైన ద్రోహం జరిగిందన్నది నిర్వివాదాంశం. ఇక స్త్రీమూర్తికి ప్రకృతి పరంగా లభించిన మరో వరం మరియూ శాపం గర్భం. గర్భం ధరించడం మూలంగా ఆమె పురుషుడితో లైంగిక సంబంధం పెట్టుకున్న విషయం ప్రపంచానికి వెల్లడవుతుంది. ఆ కారణంగా ఆమె కొన్ని అంక్షలకి, కట్టుబాట్లకి గురైంది. అలాగే ఋతుక్రమం. ఇది కూడా ఆమె పాలిట శాపంలా పరిణమించింది. ఈ బాధలన్నీ పురుషుడికి లేవు. ఇదే, సరిగ్గా ఇక్కడే పురుషుడి చేతికి వజ్రాయుధం లభించింది. స్త్రీకి రౌరవ నరకమూ సంప్రాప్తమయింది. ఆపైన, పరిణామంలో ఏర్పడిన సతీసహగమనాలు మొదలుకుని ఇనుప కచ్చడాలూ, గృహనిర్భంధాలూ, ఆచారం కట్టుబాట్ల పేరిట భర్త చనిపోయిన స్త్రీ గుండు గీయించుకుని, తెల్లబట్టలు ధరించి శరీర కోర్కెలు చంపుకోవడం వరకూ జరిగిన నానా విధాల దురాచారాలూ మనకి తెలీనివి కావు. కడకి యివన్నీ మానవత్వానికే కళంకంలా, తీరని మచ్చలా పరిణమించాయి.
మొన్న ఒక పురుష బ్లాగరు ఒక సందర్భంలో అన్నారు. ఇలా స్త్రీ, పురుషులు ఒకరితో ఒకరు “సంబంధం పెట్టుకుని పరస్పరం ద్వేషించుకోవడం కంటే ఆడవాళ్ళు మగవాళ్ళ సహచర్యం పూర్తిగా వదులుకోండి. ఆలాగే మగవాళ్ళు కూడా ఆడవాళ్ళ సహచర్యం పూర్తిగా వదులుకోండి” అని. ఏదో ఆవేశంలోనో, ఆవేదనలోనో ఆయన అన్నారే గానీ, అది అసంబద్ధమైన మాట. అదే జరిగితే మానవజాతి మనుగడకే ముప్పు వాటిల్లుతుందన్నది జగమెరిగిన వాస్తవం!
మళ్ళీ ఆయనే, “ఆడవాళ్ళకి ఏడవడం చేతనయితే, మగాళ్ళకి కోపం తెచ్చుకోవడం చేతనవుతుంద”న్నారు. ఇది కోపం, అలక, ఏడ్పు లాంటి మనో వుద్రేకాల స్వరూపం గురించి తెలీక అన్నమాటగా నేను భావిస్తున్నాను. అలక, ఏడ్పు అసహాయత లోంచి జన్మిస్తాయి. కోపం అనబడేది ఆధిక్యతలోంచి పుట్టింది.
ఉదాహరణకి ఒక పురుష ఉద్యోగి వున్నాడనుకుందాం. అతడి పై అధికారి(ణి) ఒక స్త్రీ ఉద్యోగిని అనుకుందాం. పై అధికారిణి అంటే మామూలు సాదా సీదా పై అధికారిణి కాదు. అతడి ‘అపాయింటింగ్ అథారిటీ’ ప్లస్ ‘డిస్ మిస్సల్ అథారిటీ’ కూడా అమే అనుకుందాం. అటువంటి లేడీ బాస్ తన తప్పే అయినా, అకారణంగానే అయినా సదరు పురుష ఉద్యోగిని తీవ్రంగా దూషించిందనుకుందాం. అప్పుడు ఆ పురుష వుద్యోగి నేను పురుషుడ్నిగదా అని ఆమెపై కోపగించుకుని ఉద్యోగం వూడగొట్టుకుంటాడా. లేక అలిగి మాట్లాడకుండా ఊరుకుంటాడా. నేనైతే అలగుతాడనే అనుకుంటా (ఒకవేళ ఏడ్వలేక పోయినా). కనుక అలక, ఏడ్పు లాంటివి అసహాయతకి చిహ్నాలు. అలాగే కోపం ఆధిక్యతకి చిహ్నం. ప్రకృతి, ఆర్థిక, సామాజిక పరమైన కారణాల వల్ల స్త్రీ అసహాయురాలైంది. తన నిరసన తెలియజేయడానికి అలకనూ, ఏడ్పునూ ఆశ్రయించింది. అలాగే పురుషుడు ఆగ్రహించడమూ జరుగుతూ వస్తున్నది.
(సశేషం)
0 అభిప్రాయాలు:
Post a Comment