ప్రసంగి!.. 3 (కథ)

నా నుండి ఆ మాట వూహించకపోవడం వల్ల క్షణం సేపు ఆమె స్తబ్దురాలైంది. ఆపైన ఒక నిశ్చయానికి వచ్చిన దాన్లా. . .

“నేను పెళ్ళి చేసుకోదలుచుకోలేదు చక్రీ!” అంది స్థిరంగా. . . తలొంచుకుని అరచేతిని చూపుడు వేలితో నొక్కుకోసాగింది.

“నీ జీవితం గురించి నువ్వే నిర్ణయాలు తీసుకోగలంత పెద్దదానవై పోయావన్న మాట.” అన్నాను.

“ఇందులో పెద్దరికం ఏముంది? నాకు చేసుకోవాలనిపించలేదు. చేసుకోవడం లేదు. నీకు చేసుకోవాలనిపించింది. చేసుకున్నావు. అంత మాత్రం చేత నువ్వూ పెద్దవాడివైనట్టేనా?” ఎదురు ప్రశ్నించింది.

“నా విషయం వేరు నిర్మలా! నేను గుంపులో మనిషిని. సంఘం నన్ను బాధించదు. కానీ నువ్వు ధ్వజం లాంటి దానవు! ఎందుకంటే వివాహం వదులుకోవడం అనే నిర్ణయంతో నీ జీవితం ప్రత్యేకతను సంతరించుకుంది. ఇక సంఘం నిన్నొదిలి పెట్టదు. నీపై కన్నేసి వుంచుతుంది. ఒక విశిష్టతతో ప్రపంచానికి ఎదురు నిల్చినప్పుడు అది విసిరే సవాళ్ళను సమర్ధవంతంగా తిప్పికొట్టగలిగే శక్తి సామర్థ్యాలు నీకుండాలి.”

“ఏమో బాబూ! నా కవన్నీ తెలీవు.” అంది అమాయకంగా.

“అదే తప్పంటున్నాను. తెలీకపోవడం గొప్పలక్షణం కాదు. అది మళ్ళీ రేపు భవిష్యత్తులో పశ్చాత్తాపపడే అవసరాన్ని కల్పించకూడదు.”

ఆమె కొద్దిసేపు ఆలోచించింది! ఆ తర్వాత అంది.

“నువ్వు కొంచెం ఎక్కువగా ఆలోచిస్తావేమో చక్రీ!”

“కావచ్చు! అందులో నిజం లేదనగలవా?”

అమె మౌనం వహించింది.

“అయితే నువ్వనేదేమిటి. నేను పెళ్ళి చేసుకోవాలంటావా?” క్షణం తర్వాత అడిగింది.

“అనను. ఏది చేసినా దాని వెనుక ఒక ఉద్దేశ్యం, గమ్యం వుండాలంటాను. అ పని వల్ల మనం సాధించదలచుకున్నదేమిటో స్పష్టంగా ఎరిగి వుండాలంటాను.” అన్నాను.

“పోనీలే. నన్నిలా బతకనిద్దూ!.” అంది.

“బ్రతకనివ్వడం కాదు నిర్మలా. నాకు నువ్వు ఆత్మీయురాలవు. నీ జీవితం గురించిన కష్టసుఖాలతో నాకు కొంతయినా ప్రమేయం వుందనుకుంటాను.” అన్నాను.

ఆ మాట విని ఆమె కన్నీరు పెట్టుకుంది. వెక్కిళ్ళ మధ్య, “నా మంచిచెడ్డలెవరిక్కావాలి. కావలసిన అక్కబావలకే అవి పట్టలేదు.” అని తనలో తనే గొనుక్కుంది.

దుఃఖంలో నిర్మల అందంగా వుండదు. ఆమెది మనఃపూర్వకమైన శోకం కాదు. సందర్భోచితమైనది. అశాశ్వతమైనది. నేనామెని ఓదార్చలేదు.

రెండు నిముషాల తర్వాత ఆమె ఏడ్పులోంచి తెప్పరిల్లి, “నాబాధ నీకేం తెలుస్తుంది?”. పమిటచెంగుతో కన్నీరు తుడుచుకుంటూ అన్నది.

“ఏమిటి నీ బాధ. . . ఎవరినైనా ప్రేమించావా?” ఆమె కళ్ళలోకి చూస్తూ అడిగాను.

“ఛీ! అటువంటిదేం లేదు. వుంటే నీకు చెప్పడానికి నాకు భయమేముంది.” అంది వెంటనే. ఎందుకో నా మనసు తేలిక పడ్డట్టయింది ఆమె నోటి నుండి ఆ మాట వినగానే.

“అయితే యింకేమిటి బాధ. నీ బాల్య స్నేహితుడిని. . . అది తెలుసుకొనే యోగ్యత నాకు లేదంటావా?”

“ఛీ అదేం లేదు.” నిర్మల వెంటనే అంది. “ఎందుకో ఎంతగా అలోచించినా నాకు పెళ్ళి వద్దనే అనిపిస్తుంది. నన్ను బలవంతపెట్టకు చక్రీ!” అందామె.

“బలవంతపెట్టడం నా ఉద్దేశ్యం కాదు.” అన్నాను.

“అయితే ఈ పెళ్ళి ప్రసక్తి దయచేసి యిక ముందెప్పుడూ మన మధ్య తీసుకురాకు.” నిర్మల ఖచ్చితంగా చెప్పేసింది. మళ్ళీ, “అయినా నన్నంటావుగానీ నీజీవితానికున్నాయా ఒక లక్ష్యం, గమ్యం అనేవి?” అడిగింది.

ఆమె మాటకి నాకు నవ్వొచ్చింది. నాలో అహం మేలుకుంది.

ఒకానొక అజ్ఞానపు క్షణంలో. . . నాకు తెలీకుండా నేనే జన్మించి, అమ్మ చనుబాలలో ఆది సంవేదన అనుభవించి. . .ఆటపాటలలో అద్వితీయుడనై రాణించి. . .సంఘ విద్యా సముపార్జనలో సారస్వత చక్రవర్తినై, పుస్తకాల్ని పఠించి. . .పరీక్షల్ని పరివీక్షించి. . .ఆత్మజ్ఞాన అవలోకనంలో విలువల వలువలు వూడదీసి. . .విశ్వతత్వాలు స్మరించి. . . మానవ శ్రేయస్సు మహా లక్ష్యమై పోగా. . .భాగ్యనగరంలో నే చేపట్టిన సేవాకార్యక్రమాలు ఎన్నని? రక్త దాన శిభిరాలూ, నేత్రదాన ప్రచారాలూ, బ్లడ్ బ్యాంకులూ, అనాధాశ్రమ నిర్మాణ కార్యక్రమాలు, సాహిత్యసేవలూ, యిలా ఎన్నో!. . . “ఈ ప్రపంచపు దొడ్డబిడ్డగా ఉద్భవించాల”నీ, “ఒక సంపూర్ణ మానవునిగా పరిణమించాల”నీ, నేను కంటున్న కల, కడుతున్న కోట. . .యింతెందుకు కనుచూపు మేరలో. . .

నా జీవితం ఒక వేద సంకలనం!! నేనొక ఈశ్వరుడిని!!!

నేనిట్లా అలోచిస్తుండగా, నిర్మల నా మౌనాన్ని మరోలా భావించుకుని, “నా మాటలకి బాధ పడ్తున్నావా చక్రీ?” అంది.

నా ఉద్రేకానికి సిగ్గుపడి, నేను ఈ లోకంలోకి వస్తూ, “లేదు. నేను వేరే ఆలోచిస్తున్నాను”. అన్నాను.

“ఏమాలోచించావు చెప్పు. నా గురించా?” అంది.

అనంతమైన భావాన్ని ఒక్కమాటలో చెప్పలేక విఫలమయ్యా

“అదేమీ లేదులే!” అని సరిపెట్టా.

“పోన్లే రాక రాకొచ్చావు. నా బాధల్తో నిన్ను కష్టపెట్టడమెందుకు. నాల్రోజులు వుంటున్నావా?” అడిగింది.

“లేదు. రేపు సాయంత్రం వెళ్ళాలి.” అన్నాను.

“నువ్వెప్పుడూ యిలాగే చేస్తావేమిటి. . .అక్కడేదో సముద్రాల్ని పుక్కిలించాలన్నట్టు? అని, “పోన్లే దేనికెళ్తున్నావు. . .ట్రైనుకా. . .బస్సుకా?” అంది.

“ట్రైనుకి.” అన్నా.

“వెళ్ళేప్పుడు చెప్పు నేను కూడా నెల్లూరు వరకూ వచ్చి నిన్ను ట్రైనెక్కిస్తాను.” అంది.

నాకు ఆశ్చర్యమేసింది. ఇంతకు ముందెప్పుడూ నిర్మల నన్ను సాగనంపడానికి రైల్వేస్టేషన్ దాకా వచ్చి ఎరుగదు. . . కనీసం మా యింటి దాకా కూడా. వివాహాన్ని వదులుకోవడం వల్ల ఆమెలో కన్పించిన ఆకస్మిక మార్పులు అప్పుడే నాకు మెల్లగా అర్ధం కాసాగాయి.

“నువ్వు రైల్వేస్టేషన్ దాకా వస్తావా?” అశ్చర్యంగా అడిగాను.

“ఏం?” అంది.

నేనిక ఆమెతో మాట్లాడదలచుకోలేదు. అలాగే నని చెప్పి, అక్కడ్నుంచి కదిలాను. “రేపు నిర్మలతో కారు ప్రయాణం ఎలా వుంటుందబ్బా. . . ఇరవై ఎనిమిది కిలోమీటర్ల కారు ప్రయాణం. . .?” అనుకుంటూ.

* * * *
(సశేషం)