ఏమొకొ చిగురుటధరమున...!.. 3

ఏమొకొ చిగురుటధరమున. . .

(‘స్వాతి’ సపరివార పత్రిక సరసమైన కథల పోటీలో రూ.1,000 బహుమతి పొందిన ఉత్తమ సరసమైన కథ! సంచిక 22.03.1996 లో ప్రచురితమైంది.)


ఆ వసుధైక స్త్రీ సౌందర్యపు వెలుగు నిజతత్వం తెలుసుకోవడానికి నేను వెర్రివాడిలా ప్రయాసపడసాగాను! నా హృదయం శరీరంతో కలిసి ఏకమైపోయి ఆ మహిమాన్విత సౌందర్యాన్వేషణ కోసం అర్రులు చాచింది. ఇంతలో ముఫ్ఫైరెండేళ్ళ సుదీర్ఘ జీవితపు సంస్కరణలో నేను చేజిక్కించుకున్న నైతిక విలువ ‘ఫెటేల్’ మని నా వెన్ను చరిచింది!

పెళ్ళయి, ఇద్దరు బిడ్డల తండ్రినైన నేను. . .ఆకర్షణ కలిగించిన భ్రాంతిలో. . . స్త్రీ పేరుతో, సౌందర్యాన్వేషణ పేరుతో ఉద్రిక్తత పొంది, అభం శుభం తెలీని పసిపిల్ల పద్మాంజలి శరీరతత్వాన్ని అపహరించడం నాకు తప్పుగా తోచింది!

బలమైన అపరాధ భావం ఒకటి నాలో మానవత్వాన్ని మేల్కొల్పి సిగ్గుని కలిగించింది.

అంతే!! నేను తల తిప్పేసుకున్నాను.

“శివోహం, శివోహః” శరీరాన్ని చల్లబరుస్తూ నా పెదాలు తిరిగి యాంత్రికంగా ఉచ్ఛరించసాగాయి.

* * * *
మూడవరోజు సాయంత్రం నేను ఆలయంలోంచి ఇంటికి వెళుతున్నప్పుడు ధ్వజస్తంభం దగ్గర పద్మాంజలి నాకు ఎదురయింది. ఆమె వెనక ఎవరూ లేరు. భుజానికి ఎయిర్ బ్యాగ్ వ్రేలాడుతోంది.

నేనామె వైపు ప్రశ్నార్థకంగా చూశాను.

“వెళుతున్నాం స్వామీ! చూడాల్సిన ప్రదేశాలన్నీ చూశాం!” అంది.

నాకెందుకో బాధగా అనిపించింది.

“వెళ్ళిరా పద్మాంజలీ!” అన్నాను.

పద్మాంజలి వెనక్కి తిరిగి వెళ్ళబోతూ, ఏదో గుర్తొచ్చినదానిలా ఆగి, “స్నానం చేసేప్పుడు చూడ్డానికి కాలేదేం?” అంది కొంటెగా.

“వచ్చానుగా!” అన్నాను.

“నిజంగా వచ్చారా?” అంది.

“వచ్చాను!” అన్నా

“కొంపదీసి చూసేశారా. . . ఏంటి?” కళ్ళు పెద్దవి చేసి, అనుమానంగా అడిగింది.

“చూశాను.” అన్నాను.

“నిజంగా చూశారా?” భయంగా అంది.

“నిజంగానే చూశాను!” అన్నాను గట్టిగా.

“అంతా చూసేశారా?” ఏడుస్తున్నట్టుగా అంది.

నేను చిన్నగా నవ్వి, “లేదు. . నువ్వు కనిపించనంత వరకూ” అన్నాను.

“అంటే?” అర్థంగాక అడిగింది.

“ప్రమాదం లేనంతవరకూ చూశాను” అన్నాను.

గుండెలమీద చేయి ఆనించుకుని, “అమ్మయ్య!” అంటూ పద్మాంజలి ‘రిలాక్స’యి నవ్వేసింది.

ఆ అల్లరిపిల్లని ఆప్యాయంగా చూస్తూ, నేను కూడా నవ్వాను.

“ఇక వెళ్ళొస్తాను స్వామీ!” చెప్పి, ఆమె వెనుదిరిగింది. ఇంతలో మళ్ళీ ఏదో గుర్తొచ్చిన దానిలా చటుక్కున వెనుదిరిగి, మోకాళ్ళమీద కూర్చుని, నా పాదాలకి నమ్రతగా నమస్కరిస్తూ, “నన్ను ఆశీర్వదించండి స్వామీ!” అంది.

విశ్వమంతటి విషాదం నా శరీరాన్నిముప్పిరిగొనగా, నేను “శీఘ్రమే కళ్యాణ ప్రాప్తిరస్తు!” ఆమెను మనస్పూర్తిగా ఆశీర్వదించాను.

ఆ తర్వాత, ఆమె లేచి వెళ్ళిపోయింది.

నేను ఇంటివైపు నడిచాను. ఓ రకమైన ఉద్వేగం, విషాదం నిండిన నా హృదయం దైవంపై నిమగ్నమై, అందులో ఓ భావం అస్పష్టంగా కదలాడసాగింది.

“విశ్వజనీన మానవ చరిత్రాత్మక జీవనగమనంలో. . .

ఏ శక్తిని పురుషుడు కాంక్షతో ఉపాసిస్తాడో. . .

ఏ అనుభవం కోసం రసపిపాసి ఆరాధనతో ఊపిరి బిగిస్తాడో. . .

ఏ అనుభూతిని మగవాడు అర్రులు చాచి అభిలషిస్తాడో. . .

అట్టి మహత్తర దివ్య సౌందర్యానుభవం. . .

కేవలం హైందవ సాంప్రదాయపు సంకెళ్ళలో నీ పాదసేవ కోసం నియమించబడిన పూజారిని!

వట్టి వ్యర్థుడిని!!

నాకేల ప్రసాదించావు ప్రభూ!!!”

(ఏమొకొ చిగురుటధరమున. . . కథ సమాప్తం)