అమృతమూర్తి!..2 (సరసమైన కథ)

అమృతమూర్తి!

(‘స్వాతి’ సపరివార పత్రిక సంచిక 26.09.1997 లో ప్రచురితమైన సరసమైన కథ! ఆది నుండీ తుది దాకా ‘బిగి’ సడలక అలనాటి పాఠకుల మనసులు రంజింపజేసిందీ కథ!)

నా ఊహ నిజమైంది. ఒంటిమీద బట్టల్లేవన్న విషయం అప్పుడు గుర్తుకొచ్చింది!

చక చకా ఫ్యాంటు తీసి వేసేసుకుంటూ, “ఊర్నుండి ఈవేళే వచ్చారా?” అన్నాను.

“అవును. ఉదయం వచ్చేను. నువ్వు మొన్న చేరేవా?” అంది. ఎడమచేతికున్న గాజులన్నింటినీ ఒకే దగ్గరికి చేర్చుకుంటూ.
“అవును.” అన్నాను.

నన్నామె ఏకవచనంలో సంభోదించడం నాకు నచ్చలేదు. చిన్నతనంగా అనిపించింది.

ఆమె పొడవాటి జడని ముందుకేసుకుని లాగింది. “నువ్వు ఉద్యోగం చేస్తావా?” అంది.

“లేదు. కథలు రాస్తాను.” అన్నాను ఆమెని గమనిస్తూ.

“అబ్బో! రచయితన్నమాట.” గుండెలమీద చేతులేసుకుని ఆశ్చర్యం ప్రదర్శించింది.

ఆ తర్వాత, “భోజనం వండుకోవా?” అంది. నా గదిలో వంట సామాన్లు లేకపోవడం గమనించి.

“లేదు. హోటల్లో తింటాను.” అన్నాను.

నెహ్రూ మాటల్ని బట్టి నేను ఊహించుకున్నదాని కంటే నిజంగా ఆమె చాలా అందగత్తె! పొడవుగా వుంటుంది. ఆ పొడవుకి తగ్గ సొంపు గల శరీరం. నెమ్మదిగా భావ ప్రకటన చేస్తూ మాట్లాడుతుంది.

విశ్వ సరోవరాల్ని పోలినట్టు కళ్ళు సజలంగా, స్వచ్ఛంగా వుంటాయి. చక్కదనంతో ముక్కు మిగిలిన అవయవాలన్నిటినీ అపహాస్యం చేస్తుంది. నిశీథిలోని నల్లదనంతోనూ, ఇంద్రచాపంలోని ఆకృతితోనూ ఒప్పందం కుదుర్చుకుని ఆమె కనుబొమలు ధన్యత చెందాయి. ఆదినారాయణ గారు అసలామెకి ఈడైన వ్యక్తి కాదు.

ఆమె విషయంలో జాగ్రత్తగా వుండమన్నాడు నెహ్రూ. అంతటి అందాలరాశి మనసు పడ్డప్పుడు మగవాడు ఆ సౌందర్యం తనివితీరా అనుభవించి, అమరత్వం చెందాలిగానీ. . .జాగ్రత్త పడటమెందుకో నాకు అర్థం కాలేదు. అట్లా జాగ్రత్త పడినవాడు సౌందర్యం పట్ల చూపులేనివాడైనా అయివుండాలి. లేదా ఋషిపుంగవుడైనా కావాలి.

“ఏమిటి ఆలోచిస్తున్నావు చందూ. నా గురించా?” అంది విద్యాధరి.

ఉలిక్కిపడి, ఈలోకం లోకి వచ్చాను.

“లేదు. వేరే కథల గురించి ఆలోచిస్తున్నాను.” అన్నా. అట్లా అబద్దాలాడడం నాకేం కొత్తగాదు.

“సర్లే! నిన్ను చందూ అని పిలవొచ్చా?” అడిగింది.

ఒకటికి రెండు సార్లు పిలిచేసి, మళ్ళీ పిలవొచ్చా అంటూ పర్మిషన్ అడిగితే నేనేమనగలను?

“పిలవండి.” అన్నాను నవ్వుతూ.

ఆమె నవ్వింది. “నా పేరు తెలుసా?” అంది.

“విద్యాధరి గారు.” అన్నాను.

“ఫర్లేదే!” అని, “నా పేరు నీకెవరు చెప్పారు?” అడిగింది వెంటనే.

“ఎవరో అంటుంటే విన్నాను.” అన్నాను. నెహ్రూని గుర్తుకు తెచ్చుకుంటూ.

“సర్లే. నేను మళ్ళీ వస్తాను. ఆయన్ని కాలేజీకి పంపించాలి.” అంటూ ఆమె కదిలింది.

కదిలి వెళ్ళబోతున్నదల్లా మళ్ళీ వెనక్కి తిరిగి “నువ్వు నాకు నచ్చేవు ప్రేమచందూ!” అనేసి, మెరుపులా కదిలి వెళ్ళిపోయింది.

నా గుండెలదిరాయి! నేను స్తంభించిపోయాను. నెహ్రూ మాటల్ని బట్టి ఆమెది వేగపూరితమైన మనస్తత్వమయివుంటుందని నేను ఊహించకపోలేదు. కానీ మరీ ఇంతటి వేగాన్ని నేను ఊహించలేను. . .కనీసం కథల్లోనైనా.

నేనామెకి నచ్చడం నాకు నాకు గర్వంగా తోచింది. స్త్రీకి నచ్చడం కన్నా పురుషుడు తనని తాను అభివ్యక్తం చేసుకునే మాట ఈ సృష్టిలో మరొకటి వుండదనుకుంటా!

అయితే. . .విద్యాధరికి నేను నచ్చడం ఏ విధంగానో?
* * * *

విద్యాధరి మళ్ళీ వస్తానని చెప్పి వెళ్ళినప్పటికీ నాకెందుకో ఆ రోజుకి ఇక ఆమె రాదని అనిపించసాగింది. నా అంచనా ప్రకారమే ఆరోజు మళ్ళీ ఆమె రాలేదు. మరుసటిరోజు వచ్చింది. వచ్చీరాగానే వాకిట్లో నిలబడకుండా నేరుగా గదిలోకి ప్రవేశించింది. చాపమీద కూర్చుంది. మోకాళ్ళు ముడుచుకుంది. తలస్నానం చేసి ఎరుపు నలుపు రంగుల సంకీర్ణ వర్ణపు చీర కట్టుకుంది.

“ఆదినారాయణగారు కాలేజీకి వెళ్ళారా?” అన్నాను.

“వెళ్ళేరు. ఏం?” అంది. తలస్నానం చేసి ముడిపెట్టుకున్న జడని విప్పుకుని విదలగొట్టింది.

“ఊరికే అడిగాను.” అన్నా. . .ఏం చెప్పాలో తోచక. ఆమె ఎందుకో నవ్వుకుంది.

నాకు సిగరెట్ కాల్చుకోవాలన్న కోరిక కలిగింది. ఆమె ముందు కాల్చడానికి భయంగా అనిపించింది. అయినా ధైర్యం చేసి సిగరెట్టు తీసి, వెలిగించుకున్నా.

విద్యాధరి ఆశ్చర్యపడింది.

“నువ్వు సిగరెట్లు కాలుస్తావా?” అంది.

నాకు సిగ్గేసింది. అవునన్నట్టు తలూపాను.

“నాకు సిగరెట్లు కాల్చే మగవాళ్ళంటే ఇష్టం. ఆయన కాల్చరు.” అంది నిరాసక్తంగా.

నేను మాట్లాడలేదు. చూస్తున్నాను. ఏ భావం పలకాల్సి వచ్చినప్పుడు ఆ భావానికనుగుణంగా ఆమె ముఖంలోని కండరాలు, చర్మం వంపులు తిరుగుతాయి. తలను ఆర్పుకుంటున్నప్పుడు ఆ శరీరం ఆమె కదిలికలకి అనుగుణంగా వింత విన్యాసం చేస్తుంది. వక్షోజాలు నిండుగా, బరువుగా వూగుతాయి. సృష్టి సౌందర్యాన్ని కండరాలుగా మార్చుకున్న ఆ నడుము. . .కడుపు దగ్గర అందంగా నులుముకుని మడతలు పెట్టుకుంటుంది. నాకామె అభినయం చిత్రంగా వుంది!

“ఇంతకీ నేన్నీకు నచ్చానా?” అడిగింది విద్యాధరి. . .జారిన పైటని పైకి ఎగదోసుకుంటూ.

నాకు నవ్వొచ్చింది.

నచ్చి. . .మెప్పించి. . .సౌందర్య వశీకరణంతో నన్ను మోసపుచ్చి. . .నన్ను నేనే విస్మరించేట్టు ఒక మాయా ప్రపంచంలోకి గిరవాటు వేసిన స్త్రీ. . .ఇప్పుడా ప్రశ్నించడం?

“నేను నచ్చానా?” అంటూ.

నేను సమాధానం యివ్వలేదు. నవ్వాను.

ఆ నవ్వే ఆమెకి అంగీకారం!

“ఆమె కూడా అదోలా నవ్వింది. క్షణం తర్వాత, నువ్వు ఎలాంటికథలు రాస్తావు?” అంది.

“మీరు సాహిత్యం చదువుతారా?” అన్నాను.

“నాకలవాటు లేదు.”

నాకు బాధేసింది. నా వ్యక్తిత్వం ఆమె ముందు బయల్పరచుకునే అవకాశం ఒకటి జారిపోయింది.
“నువ్వు శృంగార కథలు వంటివి కూడా రాస్తావా?” కళ్లు చిత్రంగా ఆడించింది.

“రాస్తాను!” అన్నా.

“ఘటికుడివే!” అంది ఓరగా చూస్తూ.

“ఇందులో ఘటికత్వం ఏముంది? వాస్తవం చెప్పాను. ఏం అవి రాసేంత వయసు నాకు లేదా?” అన్నాను.

“సర్లే! తమాషాకన్నాను. పోనిద్దూ. అని, అయితే ఎప్పుడూ నువ్వింట్లోనే వుంటావుగా. అయితే రోజూ నాకు తోడుగా వుంటావన్న మాట!” అంది ఓరకంట జూసి, వయ్యారంగా జడని అల్లుకుంటూ.

నా గుండె ఝల్లుమంది! స్త్రీలతో యిటువంటి విషయాలు మాట్లాడడం నాకు చేతగాదు.

“ఉంటాను.” అన్నాను బలవంతంగా.

“ఆయన ఎప్పుడూ ఇంట్లో వుండడు. ఉన్నా నన్ను పట్టించుకోడు. ఇంతకుముందు నాకు నెహ్రూ తోడుగా వుండేవాడు తెలుసా?”. అంది.

“నెహ్రూ అంటే?” అడిగాను ఎరగనట్టు.

“నీకు ముందు ఈ రూమ్ లో వుండేవాడులే. పాపం పిచ్చివాడు!” అంది.

“మంచివాడేనా?” అమెని జాగ్రత్తగా గమనించాను.

క్షణంసేపు ఆలోచించి, “మంచివాడేలే. ఏం?” అంది.

ఏమనాలో నా కర్థంగాలేదు. “మరి పిచ్చివాడన్నారుగా!” అన్నాను నవ్వుతూ తెలివిగా.

ఆమె నవ్వింది. నీ మాటల్లో మైమరచి కూర్చుంటే ఆయనకి పాపం రాత్రికి భోజనం వుండదు. అంటూ వెళ్ళడానికన్నట్టు లేచింది.

విద్యాధరి మాట్లాడింది యింతకీ ఏ భోజనం గురించో. . .!!!?

* * * *

వారం గడిచింది! విద్యాధరి నా గదికి రావడం, పోవడం మామూలై పోయింది. ఆ ద్వంద్వార్థపు మాటలు కూడా ఎక్కువైనాయి. ఆ మాటల మధ్యన నేను ఉక్కిరిబిక్కిరయి మనస్థిమితం కోల్పోయాను. కథలు రాయడం మానేశాను. విద్యాధరే నా కథను తిరగరాస్తుందేమోననిపించ సాగింది.

ఆరోజు నా పుట్టినరోజు! ఆ విషయం తెలిసిన నా సాహితీ అభిమాని ఓ అమ్మాయి నన్ను పలకరించడానికి నా గదికి వచ్చింది. కొంతసేపు మాట్లాడాక నాకు ‘శుభాకాంక్షలు’ తెలియజేసి ఆమె వెళ్లిపోయింది.

ఆ తర్వాత కొంతసేపటికి విద్యాధరి వచ్చింది. నా కోసం ప్రత్యేకంగా పాయసం వండి తెచ్చింది!

నేనారోజు రోజా రంగు పూతల షర్టు వేసుకుని, బ్లాక్ కలర్ ఫ్యాంట్ లోకి టక్ చేసుకున్నాను.

“అబ్బ! చందూ నువ్వీ రోజు ఎంత బాగున్నావో తెలుసా?” అంది విద్యాధరి వచ్చీరాగానే.

“ఎంత బాగున్నాను?”

“ఎంతా. . .? మూద్దొచ్చేసినంత!” అంది.

“పెట్టుకో మరి!” అన్నాను ధైర్యంచేసి. ఈ వారంరోజుల్లో నేనూ ఏకవచనంలోకి దిగిపోయాను.

“సర్లే నోరుముయ్.” చిరుకోపంగా అని. . .”ఎవరా అమ్మాయి?” కుతూహలంగా అడిగింది. పాయసం గిన్నె నాకు అందిస్తూ.

“నా అభిమాని.”

“చాలా బావుంది కదూ?” అంది.

“అవును.” అన్నాను గర్వంగా.

“నాకంటే బావుందా?” వెంటనే అడిగింది. గర్వంతో ఆమె ముఖం వెలిగింది.

“అదెట్లా చెప్పగలం? ఎవరి ప్రత్యేకత వారిది.” ఆమెని ఏడిపించాలనేది నా లక్ష్యమే అయినప్పుటికీ, ఆ మాట వాస్తవం!

నా మాటలు విని ఆమె హతాశురాలైంది.

ఆ తర్వాత, “నిజమేననుకో” అని, పైటని భుజంమీదుగా తీసుకుని బొడ్లో దోపుకుంటూ, “అయినా చెప్పుకోవాల్సివచ్చినప్పుడు ఒకరు ఎక్కువ ఒకరు తక్కువగా చెప్పుకుంటాంగదా!” అంది.

‘నువ్వే విద్యాధరీ. . .నువ్వే. . .నువ్వే అందగత్తెవు. . .నువ్వే రూపసివి. . .నువ్వే చ. . .క్క. . .టి దానవు. నువ్వే. . నువ్వే. . నువ్వే. . .’నా హృదయం అంతరంలో ప్రతిధ్వనించింది. కానీ, దాన్ని నేను బయటికి రానీయలేదు.

“ఎవరి విశిష్టత వారిదని చెప్పుకున్నప్పుడు మళ్ళీ ఎక్కువ తక్కువలనే ప్రసక్తే లేదు గదా!” అన్నాను. నవ్వును బలవంతంగా ఆపుకుంటూ.

“పోనీలేబ్బా. నీవన్నీ పెద్ద మేధావి మాటలు” అంది విసుగ్గా ముఖం పెడుతూ.

నాకు నవ్వాగలేదు.

“అయినా నీకెందుకీ అందాల బాధ?” నవ్వాను.

ఆమె ముఖం మాడ్చుకుంది. క్షణం తర్వాత, “నా బాధలన్నీ నీకేం తెలుస్తవిలే. పెళ్ళి కానివాడివి.” అంది మరో ప్రపంచంలోకెళ్ళినట్టు విషాదంగా.

“అదేమిటో నేను తెలుగుకోకూడదా?” అన్నాను.

“తెలుసుకుని ఏంజేస్తావు. నాకోరిక తీర్చగలవా? నన్ను తృప్తి పరచ గలవా?” అడిగింది.

“తీర్చగలను!” దృఢంగా అన్నాను.

( సశేషం )