అమృతమూర్తి!..3 (సరసమైన కథ)

అమృతమూర్తి!

(‘స్వాతి’ సపరివార పత్రిక సంచిక 26.09.1997 లో ప్రచురితమైన సరసమైన కథ! ఆది నుండీ తుది దాకా ‘బిగి’ సడలక అలనాటి పాఠకుల మనసులు రంజింపజేసిందీ కథ!)

“పెద్ద మగాడివేలే!” అంటూ ఆమె నన్ను ఈసడించినట్టుగా లేచి అక్కడ్నుంచి వెళ్ళిపోయింది.

ఆ తృణీకారం నా అహంకారాన్ని రెచ్చగొట్టి, నాలోని పురుషుడిని వెయ్యింతలు చేసింది. నేను మగవాడిని కాదట. నాకు నవ్వొచ్చింది!

* * * *
నెలరోజులు గడిచాయి! విద్యాధరితో నా బాధలు ఎక్కువయినాయి. ఆదినారాయణగారు పరధ్యానపు మనిషి. ఈ లోకంలో నిల్చుని మరో లోకపు మానవులతో ప్రసంగించుకుంటున్నట్టు అదోలా వుంటారు. నాకు ఆయన పూర్తిగా ‘సైన్సు’ మాస్టారులాగే అనిపిస్తారు. ఏదో వ్రతమని చెప్పి ఆరోజు ఆయన నన్ను భోజనానికి ఆహ్వానించారు.

భోజనాలయాక, ఆదినారాయణగారు తాను పడుకుంటానని చెప్పి,లోపలి గదిలోకి వెళ్ళిపోయారు. మధ్య గదిలో నేనూ, విద్యాధరీ మిగిలిపోయాం. నేను ఉయ్యాల మంచం మీద కూర్చున్నాను. ఆమె నాకెదురుగా నేలమీద చాపేసుకుని కూర్చుంది. ప్లాస్టిక్ క్రిస్టిల్స్ తో ఏదో ఆటబొమ్మని అల్లుకోసాగింది.

నేను చూస్తూ కూర్చున్నాను. ఆమె ముదురు ఆకుపచ్చ రంగు చీర కట్టుకుని, అదే రంగు బ్లౌజు వేసుకుంది. అది పలుచగా వుంది. లోపల ‘బ్రా’ లేదు. తాంబూలం వేసుకోవడం వల్ల ఆమె పెదవులు లేతగా ఎర్రబారి ప్రియుడిని ఆహ్వానించసాగాయి!

ఉన్నట్టుండి విద్యాధరి, చేతిలో బొమ్మని నాకు చూపిస్తూ, “చూశావా పసివాడు.” అంది.

నుదుటిపై గాలికి అల్లల్లాడే వెంట్రుకల్ని వేళ్ళతో చెవుల వెనక్కి తోసింది.

“నువ్వు కూడా రేపు అటువంటి బాబునే ఒకడిని కనాలి!” అన్నాను సరసంగా.

“ఛీ! ఇటువంటివాడినా?” అంది.

“మరి?”

“నీలాంటివాణ్ణి కంటాను.” అంది.

నేను అదిరిపడ్డాను. “నాలాంటివాడ్నా?” అన్నాను. ఆమాటని జీర్ణించుకోడానికి ప్రయత్నిస్తూ.

“అవును! అచ్చు నీ పోలికలుండాలి.” అంది. అని, లోపలి గది వైపుకి ముఖం తిప్పి, “ఏమండీ! నేను చందూ లాంటి పిల్లవాణ్ణి కననా?” అంది పెద్దగా.

నాకు భూగోళం గిర్రున తిరిగినట్టయింది. “ఇద్దర్ని కను!” అన్నారు ఆదినారాయణగారు లోపల్నుండే.

స్త్రీ నటనలో గల చాకచక్యం, గొప్పదనం నాకు తెలియని విషయాలు గావు. నేను లేచి విద్యాధరి కూర్చున్న చోటికి చేరాను.

“ఏమిటీ. . .ఏమన్నావు నువ్వు? నీకు నాలాంటి పిల్లవాడు కావాలా?” నా మగతనం ప్రదర్శించకుంటూ, ఆమె కళ్ళలోకి చూసి తీవ్రంగా అడిగాను.

ఆమె నా తీవ్రతని ఏమాత్రం పట్టించుకోలేదు. “పిల్లలనగానే నా గుండె చూడు చందూ ఎట్లా కొట్టుకుంటుందో.” అంటూ నా చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుని గుండెలపై ఆనించుకుంది.

నా చేతిక్రింద మృదువైన, ఉన్నతమైన ఆమె వక్షోజాలు! వెచ్చటి స్త్రీత్వాన్ని నా శరీరంలోకి వ్యాపింపజేస్తూ! ఒక అగ్నిపర్వతం కుమిలింది. ఆమె గుండె ఎట్లా కొట్టుకుంటుందో నాకు స్పర్శ లేదు. నా గుండె మాత్రం శతకోటి శబ్దాలతో మార్మోగుతూ సృష్టినంతటినీ ప్రతిధ్వనించసాగింది. నేనప్పుడు మనిషి కాదు! విచక్షణ నాకు లేదు!!

క్షణం ఆలస్యమయి వుంటే అక్కడ ఏం జరిగివుండేదో నాకు తెలీదుగానీ ఇంతలో ఆదినారాయణగారు మంచినీళ్ళకని గబుక్కున బయటకొచ్చారు. చప్పున నేను చేతిని వెనక్కి లాక్కున్నాను. అంతటితో నా ఆవేశం అణగారిపోయింది.

ఆయన ఏదో ఆలోచించుకుంటూ నీళ్ల ఫిల్టర్ దగ్గర రెండుసార్లు అటూ ఇటూ తచ్చట్లాడి మంచి నీళ్లు తాగేసి మళ్ళీ లోపలిగదిలోకి వెళ్ళిపోయారు.

ఈ నెలరోజులుగా నేననుభవించిన మానసిక క్షోభ వర్ణింపశక్యంగానిది. నేనిక జాప్యం చేయదలచుకోలేదు. నా మనసేదో ఆమెకు విన్నవించేసుకుని అటో ఇటో తేల్చుకోదలచుకున్నాను.

అందుకే, “నువ్వంటే నాకు చెప్పలేనంత ఇష్టం!” అన్నాను నెమ్మదిగా తలొంచుకుని.

“ఏమిటీ?” అంది విద్వాధరి అర్థంగాక.

“నువ్వంటే నాకు ప్రేమ!” మళ్ళీ చెప్పాను.

ఆమె నావైపు చిత్రంగా చూసింది. “చందూ!” ఆర్తిగా అంటూ, నా గడ్డం చేత్తో పట్టుకుని పైకెత్తుతూ, “అది చెప్పడానికెందుకు అంత బాధ.” అంది. ఆపైన నవ్వింది.

వెంటనే లేచి భర్త గదివైపు వెళ్తూ, “చూడండి! నేను మీకు ఎప్పుడో చెప్పానుగా చందూకి నేనంటే ఇష్టమని. . .ఇన్నాళ్ళు పట్టింది ఆయనకి ఆ మాట నాతో చెప్పడానికి” అంది.

“అబ్బ! పోనీవే. అతడ్ని విసిగించకు!” అంటూ ఆదినారాయణగారు విసుగ్గా లేచి బయటికొచ్చారు.

నేను పిచ్చిపట్టినవాడిలా వెర్రిగా చూశాను. అదంతా ఒక వింత ప్రంపంచంలా అనిపించింది.

ఎందుకో వాళ్ళ మాటల్లో కృత్రిమత్వం లేనట్టుగా తోచింది. ఒక సహజ రమణీయమైన స్థితిలో ఆ వ్యక్తులు జీవించి, కొట్టుకుపోతున్నట్టుగా నాకు అనిపించసాగింది. నా ప్రపంచం నా కళ్ళెదుటే తిరిగిపోయి నా కథ తల్లక్రిందులై పోయింది.

ఒక వివేకపూరితమైన ఆలోచన అంతకుముందు నా శీలం మీద నాకే అనుమానం కలిగించింది.

దాన్ని నిర్థారిస్తూ, ఆదినారాయణగారు. . .

“అయ్యా చందూ! శ్రీహర్ష అని. . . బ్రతికుంటే నీ వయసువాడే ఒక తమ్ముడుండే వాడయ్యా ఈమెకి. మూడేళ్ళక్రితం ట్రైనాక్సిడెంట్ లో పోయాడు. అప్పట్నుంచీ ఆ వయసువాళ్ళెవరిని చూసినా నా తమ్ముడే ఈ రూపంలో వచ్చాడు అంటుంది. తొలిరోజు నిన్ను చూసినప్పుడే నువ్వు శ్రీహర్ష లానే వున్నావని నాతో అన్నది. దాని పిచ్చి. . .నువ్వు పట్టించుకోకేం?” అన్నారు.

నాకు తెలిసిపోయింది.

విద్యాధరి ‘నన్ను చూడగానే సొంత తమ్ముడిని చూసుకున్నట్టు ఒక అజ్ఞాత భావన పొందిందా? అయితే ఇంతకుముందు ఆమె మాటలన్నీ ఒక అక్క వంటి స్త్రీ తమ్ముడులాంటి పురుషుడితో మాట్లాడడానికి అవకాశమున్న మాటలా?’

నేను ఆలోచించాను. నిజమే! నెహ్రూ హెచ్చరిక తాలూకూ మూలకోణంలోంచి పరిశీలించకపోతే అవి నిజంగా పవిత్రమైన మాటలే! ఆలాంటప్పుడు నాలోని ఈ అసంబద్ధ శృంగార ప్రక్రియ అంతా యథార్థ్యాన్ని వక్రీకరించుకోవడం వల్ల జరిగిన అపార్థం!

గతం నాకు చిత్రంగా. . .చిత్రాతి చిత్రంగా తోచి, సిగ్గుగా, చిన్నతనంగా అనిపించసాగింది.

అయినా పిల్లల ప్రసక్తి రాగానే విద్యాధరి గుండె ఎందుకలా కొట్టుకుందో అప్పటికీ నా కర్థంగాలేదు!

* * * *
ఓ నాల్రోజుల తర్వాత, ఆదినారాయణగారు నాకు బయట వీధిలో మార్కెట్ దగ్గర కనిపించారు.

ఆయన చేతిలో ఏదో చిన్న ప్యాకెట్ వుంది. నన్ను చూడగానే ఆ ప్యాకెట్ నా చేతికిస్తూ. . .

“ఈ మందులు విద్యాధరి కివ్వు!” అన్నారు.

“మందులెవరికి?” అడిగాను దాన్ని తీసుకుంటూ.

“ఆమెకే.” అన్నారు.

“ఆమెకేమైంది?” భయంగా అడిగాను.

“ఏమీ కాలేదులే పిల్లల కోసం!” అన్నారు.

“అంటే?”

“గర్భసంచిలో ఏదో లోపం వుందట. పిల్లలు కలగకపోవచ్చునన్నారు డాక్టర్లు. తొంభై శాతం ఆశ లేదు. ఏదో మన ప్రయత్నం.” నవ్వేరు.

విద్యాధరికి పిల్లలు లేకపోవడమా? నా ప్రాణం చివుక్కుమంది.

“నీకు విద్యాధరి చెప్పలేదా?” అన్నారు మళ్ళీ ఆయనే.

“సందర్భం రాలేదు.” అన్నాను బాధతో.

“సరే. నువ్వెళ్లు! నేను నెహ్రూని చూసొస్తాను. అతడికేదో ఆక్సిడెంటయిందట! అన్నారు.

ఒక సందేహం తీర్చుకునేందుకు నాకు సమయం ఏర్పడింది.

“నెహ్రూ మంచివాడు కాదన్నారే విద్యాధరి గారు. . .” ఒకమాట చీకట్లోకి వదిలాను. ఆయన్ని గమనిస్తూ.

ఆయన వెళ్ళబోతూ ఆగారు.

“చూడు! అసలు తప్పుంతా ఈమెది! అతడిని అర్థంచేసుకోకుండా ఏదేదో మాట్లాడేది. అతడికేం తెలుసు? కుర్రవాడు! మరోలా భావించుకున్నాడు. ఓరోజు నేను ఇంట్లో లేనప్పుడు ఆమె చేయి పట్టుకున్నాడు. చెంప పగలేసింది! మరుసటిరోజు గది ఖాళీ చేశాడు. నువ్వేమయినా చెప్పు చందూ. విద్యాధరి పిచ్చిది. తన ధోరణి తనదేగానీ ఎవరితో ఎట్లా నడుచుకోవాలో ఆమెకి తెలీదు.” అన్నారు ఆవేదనగా.

“అటువంటివాడికి యాక్సిడెంటయితే మీరెళ్ళి చూడాలా?” అన్నాను.

“తప్పదుగదా. . .ఇది మానవజీవితం. ఇందులో విషాదం నీకు తెలీనిదేముంది. పైగా రచయితవి!” అన్నారు వేదాంతిలాగా.

అక్కడ్నుంచి నేను కదిలేను మౌనంగా.

మానవజీవితం విషాదకరమైందన్నారు ఆదినారాయణగారు. అది నిజం కావచ్చు. కాకపోనూ వచ్చు! దాని గురించి నేనిప్పుడు తర్కించడం లేదు. కానీ, ఒకటి వాస్తవం. మనిషి జీవితంలో విషాదమనేది కొంత వుంది. అది జగమెరిగిన సత్యం! అయితే ఎటొచ్చీ, “ఆ విషాదం విద్యాధరి జీవితాన్ని ఎందుకు తాకలేక పోయింద”నేది ప్రస్తుతం నా ప్రశ్న!

ఎందుకంటే సోదరుడి అకాల మరణం, పిల్లలు పుట్టకపోవడం. . .ఇవన్నీ ఆమె స్వయంకృతాలు కావు. కనుక నేను వాటిని విషాదాలుగా భావించలేను. మనిషి బతుకులో నా ప్రకారం రెండే విషాదాలు ఒకటి తనకు తానుగా చేసుకున్నవి. రెండవది ఒకేమాట రెండు విధాలుగా అర్థం కావడం. అంటే మంచిమాట కూడా చెడుగా అర్థంగావడం!

విద్యాధరి మామూలు స్త్రీ! కానీ అపూర్వమైనది! కొన్ని చిత్రమైన పరిస్థితుల మధ్య పెరిగింది. పాపపంకిలమైన మనిషి ఆలోచనలకి ఆమె సుదూరమైనది! రెండు మాటల ప్రపంచం ఆమెకి లేదు. ఉన్నదొకటే! అది. . .తను, భర్త. . .తన వెలితీ. . . అంతే! మరొకటి లేదు.

తప్పుచేయడంలోని ఆనందంకోసం ఆమె ప్రాకులాడదు. అందరూ తనలా పవిత్రంగానే వుంటారని ఆమె ఆశిస్తుంది. ప్రియుడనే పదం అసలామె నిఘంటువులో లేదు. ఒక స్వతస్సిద్ధమైన స్వాభావిక గమనంలో ఆమె తనని తాను వున్నది వున్నట్టుగా యథాతథంగా వ్యక్తీకరించుకుంటుంది. ఎదుటివారి పాపానికి, బాధలకి ఆమె ఎప్పుడూ బాధ్యత వహించదు. ఆ ప్రయత్నంలో ఆమె ప్రవర్తన ఉదాత్త మాధుర్యపూరితంగా శోభిల్లుతుంది. అదీ ఆమె జీవిత రహస్యం.

నాకు ఆశ్చర్యమనిపించింది.

నాలాగే నెహ్రూ ఆమె విషయంలో పప్పులో కాలేశాడు. చివరలో వాస్తవం జీర్ణించుకోలేక ఆమెపై ద్వేషం పెంచుకున్నాడు.

ఆరోజు ఆదినారాయణగారు మంచినీళ్ళకోసం లేవకపోయి వుండినా, నేను ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పినప్పుడు ఆ మాటలోని అసలు అర్థాన్ని విద్యాధరి గ్రహించి వుండినా నా పరిస్థితీ అంతే!

ఎటొచ్చీ, నేను పట్టుబడని దొంగని!

ఏ కొందరు మహనీయులనో మినహాయిస్తే. . .

ఈ ప్రంపంచమూ అంతే!

( సమాప్తం )