మహాపరాధి!..5

(‘విపుల’ సచిత్ర మాస పత్రిక కథల పోటీలో రూ. 1500 లు బహుమతి పొందిన నా మొట్ట మొదటి కథ! ‘విపుల’ 1996 మార్చి నెల సంచికలో ప్రచురించబడింది. ‘వేదగిరి రాంబాబు గారు’ వెలువరించిన 1996 తెలుగు కథల సమీక్షా గ్రంథంలో ఒక అజ్ఞాత వ్యాసకర్త ‘మంచి కథలు రాయగలిగిన శక్తి గల్గిన పదశిల్పి ఈ రచయిత’ అంటూ నన్ను ప్రస్తుతించినారు. ఆనాడు ఈ కథ మీద వెల్లువెత్తిన సమీక్షలెన్నో, పలుకరించి, పరామర్శించిన వ్యక్తులెటువంటివారో ఈ కథ ముగింపులో వివరిస్తాను. ఈ తరం పాఠకులకి కథ మొదట్లో కొంత యిబ్బందికరంగా అన్పించినా చివర్లో ఒక అద్భుతమైన సన్నివేశంతో పాఠకుల మనసుల్ని కలచివేసి ఒక ఆత్మిక విలువని అందజేస్తుందని విన్నవించుకుంటున్నాను. కనుక ఈ బ్లాగు సందర్శించే ప్రతి ఒక్కరినీ పేరు పేరునా దయవుంచి ఈ కథను చదివితీరమని ప్రార్థిస్తున్నాను!)

మహాపరాధి!

మోయలేని భయానక సత్యం అతడి శ్వాస, జ్ఞాన, నాడీ మండలాల్ని ఒక్క వేటుతో విధ్వంసం చేసింది!

జీర్ణంచుకోలేని కఠోర వాస్తవం అతడిలోని సమస్త విద్వత్తునూ అతలాకుతలం చేసింది.

“నేను, నేను, నేను, నేనం”టూ ఒళ్ళు మరిచి, కదంతొక్కి సర్వంలోకి, సమస్త విశ్వంలోకి విస్తరించుకుపోయిన అహం “నేలేన”ని ఎరిగి విశ్వకేంద్రంలో పడి నలిగి నలిగి, రగిలి, రగిలి పొగిలి పొగిలి ఏడ్చింది.

“ఎవరు? ఏమిటి? ఎక్కడ?” అంటూ వెర్రెత్తి విర్రవీగిన ప్రశ్న, ‘నేనెవరో’నన్న న్యూట్రాలిటీని జీర్ణించుకోలేక ఉరివేసుకు చచ్చింది. అది నిజం కాదు. కనీసం స్వప్నం కూడా కాకూడదు. స్వప్నంలో స్వప్నమూ అవరాదు.

ధ్వైతమెక్కడ? అధ్వైతమెక్కడ??

బైరాగులెక్కడ? బికారులెక్కడ? అసలు వాటిని విడదీసిన దరిద్రమానవుడెక్కడ?

నారాయణాచార్యుల శరీరం చెమటతో తడిసిపోయింది. నిరుద్యోగులు, సన్యాసులు, వ్యభిచారులు, యాచకులు వీళ్ళంతా బికారులు.

తను హిమాలయాలు వెళ్ళి సాధించిన బికారీతనం, వదినగారు ఇక్కడ నుండే సాధించినారు. ఎవరు గొప్పవారు?

నారాయణాచార్యులు దిగ్గున లేచాడు. వేగంగా అక్కడనుండి కదిలాడు. తలుపు తీసుకుని బయటికి వస్తున్నప్పుడు లోపల్నుండి నవ్వులు వినిపించాయి. పట్టించుకోలేదు. తనెవరో వాళ్లకి తెలీకూడదు. తెలిస్తే ఆ అమాయకులు ఆ నిజం ధాటిని తట్టుకోలేక పోవచ్చు. తమ దురదృష్టాన్ని తలుచుకుని ఆత్మహత్యతో మరణించినా మరణించవచ్చు. తనలా వారికి యోగం తెలీదు. ఆలోచించకుండా ఉండడం ఎలాగో తెలీదు.

వేగంగా నడిచిపోతున్నాడు. ఎక్కడికో తెలీదు. గమ్యంలేని ప్రయాణం!

ఎక్కడిదిది? వేదార్థం వారి వంశవృక్షం?

నాట్యకళావల్లభులు, సాహితీ విశారదులు, సంగీత విద్వాంసులు, శిల్పకళా చతురులు, చిత్రలేఖనా దురంధరులు, సారస్వత విదుషీమణులు, పరమ పరమేశ్వరునకే ఋక్కులు వల్లించిన వంశీకులు. . . చివరకి ప్రాస్టిట్యూటులు, డాఫర్లు, బికారులు!

వంశ చక్ర సంపూర్ణతా? అధోగతా? రెండూ నిజమే! ఏ ఒక్కదాన్నీ విడదీయడానికి వీల్లేదు.

ఏమిది ఈశ్వరా? నాకా ఈ విషపాత్ర?. ఈ అనుభవం? ధారావాహిక ధ్వానభక్తుడికి ఎంతటి బృహత్తర బహుమానం!

‘గుండెల మీద ఆడిన పసిపాపలు గుండెలు చూపి ప్రేరేపించడం.’ సమస్త విశ్వాన్ని మాతృమూర్తిగా తలపోసిన అస్కలిత బ్రహ్మచారికిది నీవిచ్చిన అధ్వైత అనుభవమా? అహంకార భంగమా?

ఎక్కడి భీభత్స దర్శనమోయీ యిది?

ఇక చాలు ప్రభూ! ఇక చాలు! ఈ వడలిన శరీరానికిది చాలు. సందేహం వీడింది. అంతిమ జ్ఞాన తృప్తి లభించింది. దర్శన భాగ్యమయింది. ఆత్మసాక్షాత్కరించింది. విశ్వరూప సందర్శనమయింది!

నిలబడిపోయాడు.

ఎదురుగా రావిచెట్టు! వెళ్ళి చెట్టుకింద కూర్చున్నాడు. శరీరంలో వణుకు ప్రారంభమై చాలా సేపయింది. దాహంతో నాలిక పీక్కుపోతోంది. మృత్యువు ఆసన్నమయింది. దాని గురించిన భయం లేదు. చావును జయించడంకోసం ప్రయత్నించిన వాడు దాని కోసం చావడానికైనా సిద్ధపడాలి. తప్పదు!

అలాగే వెనక్కివాలి కటిక నేల మీద పడుకున్నాడు. కాళ్లు బార్లా చాపాడు. కళ్లు మూసుకున్నాడు. శరీరం పట్టుదప్పింది. రక్తప్రసరణ తగ్గిపోతోంది కాబోలు. కాళ్ళూ, చేతులూ వశం తప్పాయి. తనని మృత్యువు కబళిస్తోంది. పిచ్చి మృత్యువు! ఎలా కబళించగలదు తనని? తను ‘కమిట్’ కావాలి. అప్పుడుగానీ అది కబళించలేదు. ఈ వెర్రిమనుషులకి తెలీక మృత్యువు తమని పట్టిందని తామే మృత్యువుకి రాజీ పడతారు!

మనసుని యోగనిద్రలోకి తీసుకెళ్ళాడు. “ఓం తత్వమసి!”

ఇప్పుడు బాల్యం లేదు. ఆశ్రమం లేదు. చతుర్వేది లేడు. జ్ఞానకౌముదీ లేడు. అన్నగారు లేరు, వారి పిల్లలూ లేరు, బైరాగి లేడు, బికారి లేడు. అసలేమీ లేదు.

ఇంకొద్ది క్షణాల్లో తన చైతన్యం విశ్వచైతన్యంలోనూ, తన దేహం విశ్వదేహంలోనూ కలిసిపోతాయి. ఆఖరుసారిగా శ్వాస పీల్చాడు.

“ఓం తత్వమసి!”

ఆయన తల వాలిపోయింది.

ఆ వైపున ఒక కోయిల రమ్యంగా కూసింది. ఒక వాయు పవనం చల్లగా వీచింది. అక్కడెక్కడో ఒక వర్షపు చినుకు మురిసిపోతూ ముత్యం చిప్పలోకి జారింది.

ప్రాచ్య, పాశ్చాత్య గ్రంధాల చేత ప్రభావితుడై, తను దైవాంశ సంభూతుడనని విర్రవీగి దైవానికి దాస్యం ఒప్పకున్న ఆ వృద్ధుడు తాను విశ్వసించిన దైవ దర్శనమనే యిన్సిడెంటుని తన జీవితంలో ఎదురైన ఒకానొక అనుభవానికి అన్వయించుకుని తృప్తిని సాధించడమనే ‘లిమిటేషన్’ తో పరమపదించినాడు.

( సమాప్తం )