నేనెవరో తెలుసుకోండి!

‘నేనె’వరో తెలుసుకోండి!

నేను నేననుకుంటా. నిజానికి నేను నేనేనా? ఇది అసలు ప్రశ్న.

నా శరీరానికి నేను ఫలానా అని ఓ పేరెట్టుకుంటా. లేదంటే మా పెద్దలు పెట్టిన పేరుని అంగీకరించి, స్వీకరిస్తా. జననావయవాల కనుగుణంగా నేను స్త్రీననో, పురుషుడిననో అభివర్ణించుకుంటా. నా కుటుంబం ఫలానా అనీ, నా ఊరూ యిది అనీ, నా దేశం అది అనీ, నేనున్న గ్రహం . . . ఇలా విభజించుకుంటూ పోతా. నా బంధువులు ఫలానా వారనీ, నా స్నేహితులు ఫలానా వారనీ గుర్తించుకుంటా. నిజానికి నా ఊహలో తప్ప నాకూ నా బంధువులకి మధ్య బంధుత్వమనే గొలుసో, దారమో ఏదీలేదు. అయినా నన్ను నేను మోసగించుకుంటూనే వుంటా. ఎందుకంటే బంధువులు, స్నేహితులు లేకుండా నేను జీవించలేను. నాకు భయం. నేను నేజూసిన దృశ్యాల నుండీ, చదివిన పుస్తకాల నుండీ, విన్న మాటలూ, శబ్దాలనుండీ, స్పృశించిన జ్ఞాపకాలనుండీ, రుచి చూసిన పదార్థాల నుండీ కొంత జ్ఞానం నాలో పోగేశా. నేను పోగేసిన జ్ఞానం ఎంత పోగేసినప్పటికీ అది పరిమితమే. అపరిమితం కానేరదు. ఆ పరిమితమైన పోగేసిన జ్ఞానం లోనుంచి నేను మాట్లాడుతా. నీతులు వల్లిస్తా. ఇది నిజం, యిది అబద్ధం అని సిద్ధాంతాలు చేస్తా. ఇది మంచిదనీ, ఇది చెడ్డదనీ ప్రపంచాన్ని విభజించుకుంటూ పోతా. చెడు అనుకున్నదానికి దూరంగానూ, మంచికి దగ్గరగానూ వుండాలనుకుంటా. ఉన్నా, వుండలేక పోయినా. అలా నాకు చేతనయిన పనుల్లో ఏదో ఒక దాన్ని ఎంచుకుని దాన్ని వృత్తిగా స్వీకరిస్తా. ఆ వృత్తిలో గడుపుతూ సంసార జీవితమో, లేదంటే బికారినై సన్యాస జీవితమో గడుపుతా.

ఇంతవరకూ బాగానే వుంది. ఇక్కడ నుండే అసలు తంటా. నేను నాకే తెలీని కొన్ని పదాలు విన్నా. దేవుడనీ, పరమాత్ముడనీ, ఆత్మ సాక్షాత్కారమనీ, విశ్వరూప సందర్శనమనీ ఏవో మాటలు. అలాగే ఆ దైవాన్ని దర్శించడం కోసం కొన్ని మార్గాలు ఎంచుకున్నా. వాటికి మతాలని పేరు పెట్టుకున్నా. లేదంటే వాటికి సంఘం పేర్లెట్టి చెప్పగా విన్నా. అసలు దైవాన్ని ఎందుకు దర్శించాలీ అంటే దైవాన్ని దర్శిస్తే ఈ ఈతిబాధలుండవట. దుఃఖమనేది అసలుండదట. లేదంటే స్వర్గానికి చేరుతానట. అక్కడ రంభా, ఊర్వశీ, మేనకాదులతో సుఖంగా జీవించవచ్చునట. అందుకోసం నేను దైవాన్ని దర్శించాలట. దైవం అనబడేది అపరిమితమైనదట. దానిని నేను దర్శించడానికి పరిమితమైన ఆలోచన పనికిరాదట. కనుక, నేను ఆలోచనను స్తంభింపజేసినప్పుడే, ఆపుజేసినప్పుడే నేను realize అయినట్టట. అప్పుడే ఆ దైవం నాకు లభ్యమౌతుందట. ఇంతకీ నేనెలా ఆలోచనని ఆపగలను. అసలు ఆపాలనుకోవడమే ఒక ఆలోచనే. ఇది సమస్య.

దీని కోసం కొన్ని మార్గాలు సూచించబడ్డాయి. ధ్యానమనీ, భావాతీత ధ్యానమనీ (ఆలోచనలు లేనిది), Meditation అనీ రకరకాలు. అసలు ఆలోచనని ఆపాలనుకోవడమే ఒక ఆలోచనే. ఇదంతా నాకు చెప్తున్న దెవరు. ఆలోచనే కదా? అటువంటప్పుడు ఆలోచన తన నశింపును తను కోరుతుందా? పరిమితమైన ఆలోచన తను అంతమై అపరిమితమైన బ్రహ్మపదార్థం గురించి నాకు తెలుపగలదా? ఇది అసలు సమస్య! కనుక, నేను realize అవడం అనేది వట్టిమాట. నేనెన్నటికీ realize కాలేను. కాబట్టి, నేనెన్నటికీ బ్రహ్మపదార్థాన్ని గురించి తెలుసుకోలేను.

అయితే ఈ దైవం, ఈ బ్రహ్మపదార్థం, ఈ సత్యం అనేది నాకెప్పటికీ లభ్యం కానిదేనా?

ఈ ప్రశ్నకే సమాధానంగా కాదంటారు పెద్దలు. నువ్వు ఎన్నటికీ realize కాలేవు. ఒకవేళ అయినా నువ్వు ఆలోచనని నియంత్రించడానికి ప్రయత్నిస్తావు. ఎప్పుడైతే ఆలోచనని అణచడం, నియంత్రించడం వుంటుందో అప్పుడది మరింతగా విజృంభిస్తుంది. అప్పుడు నీకూ ఆలోచనకీ మధ్య విభజన వుంటుంది. సంఘర్షణ వుంటుంది. విభజించేదేదీ సత్యాన్ని తాకలేదంటారు పెద్దలు.

కానీ, నీలోని ఆలోచన realize కాగలదంటారు. ఆ ఆలోచన realize అయినప్పుడే సత్యం అనబడేది సాధ్యం అంటారు. అదెలాగంటే యిలా. . .

నిజానికి నేను నేను కాదు. నేనొక ఆలోచన. భావాల, భావజాలాల పరంపర. నేనొక శరీరానికి అనుసంధించబడి వుంటా. (తిరిగి మొదటికొద్దాం) నా శరీరానికి నేను ఫలానా అని ఓ పేరెట్టుకుంటా. జననావయవాల కనుగుణంగా నేను స్త్రీననో, పురుషుడిననో అభివర్ణించుకుంటా. నా కుటుంబం ఫలానా అనీ, నా ఊరూ యిది అనీ, నా దేశం అది అనీ, నేనున్న గ్రహం . . . ఇలా విభజించుకుంటూ పోతా. (యిలా మిగతాదంతా కూడా).

నేను ఆలోచన గనుక, నేను పుట్టేదే నేను పోగుజేసుకున్న జ్ఞానం లోంచి. అంటే గతం లోనుండి. జ్ఞానం ఎంత పోగేసినా ఎన్నటికీ పరిమితమైనదే గనుక ఆలోచన అనబడే నేను ఎన్నటికీ పరిమితమైన దానినే. నిజానికి నేను గతాన్ని. నాకు అనుసంధించబడివున్న శరీరానికి ఒక పేరు పెట్టి, దాన్ని ఈ విశ్వం నుండీ, అఖండ సత్యం నుండీ దాన్ని విభజించినాను. నాలోని అల్పత్వాన్ని దానికి వర్తింపజేసినాను. కనుక, నేను ఎన్నటికీ నేను కాని దైవాన్ని గురించి వివరించలేను. నేను దైవాన్ని గురించి చెప్పినా, వేదాల గురించి చెప్పినా, మరే గురువు గురించి చెప్పినా, యింకో జిడ్డు కృష్ణమూర్తి గురించి చెప్పినా, ఎవ్వరి గురించి చెప్పినా, ఏది చెప్పినా నా వివరణ యావత్తూ దైవం కానిదాని గురించే! నేనిప్పుడు realize అయినాను. నా పరిమితులు నేను తెలుసుకున్నాను గనుక నేను చెప్పేదంతా అసత్యమే. ఎందుకంటే సత్యం అపరిమితమైనది గదా. దాన్ని పరిమితమైన నేను స్పృశించలేను. నేను realize అయినప్పుడు, నేను చెప్పేదంతా అసత్యమని తెలుసుకున్నప్పుడు నేను భగవంతుడి గురించి యిక చెప్పడానికేం లేదు. భగవంతుడి గురించి ఆలోచించడానికేం లేదు. మనిషి వర్తమానంలో వున్నప్పుడు మాత్రమే నా absence వుంటుంది. ఆ సమయంలో మినహా ప్రతి క్షణం నేను మనిషిని సత్యం నుండి దూరం చేస్తూనే వుంటా.

కనుక, పరిణతి చెందిన ఆలోచన తనంతట తానే realize అయి భగవదాన్వేషణ కోసం వత్తిడి చేయదనీ, తనకు తానుగానే సద్దుమణుగుతుందనీ అంటారు పెద్దలు. వర్తమానంలో వున్నప్పుడు మాత్రమే మనిషికి సత్యంతో ప్రత్యక్ష సంబంధం వుంటుందంటారు. దైవాన్ని సాక్షాత్కరింపజేసుకోవాలనో, మరోటో ఆశ వున్నంత కాలం మనిషి దైవానికి దూరంగానే వుంటాడంటారు.

నిజమేనంటారా?